Over haar werk 

Schilderen doe je met je handen, je hoofd, maar bovenal met je hart. Daar slaat Lizette alle indrukken en gevoelens op, en daar moet het ook weer vandaan komen. Er zijn gesprekken met de cursist, de getuige, het model. En daar komt de inspiratie vandaan. Op haar atelier loopt ze heen en weer. Een streek, lopen, kijken, teruglopen, weer een streek en zo door, laag over laag.

De composities vormen een contrast tussen licht en donker, transparant en dekkend, rechte vlakken en de natuurlijke ronde vorm van het lichaam. Maar dat zijn slechts de uiterlijkheden van het schilderij. Deze elementen staan symbool voor hele andere, menselijke tegenstrijdigheden. Zo is schilderen voor Lizette een zoektocht naar rust en kracht, kwetsbaarheid en afstandelijkheid, intimiteit en openbaarheid. Deze contrasten zijn voor Lizette het meest herkenbaar in een vrouw. Daarom schildert ze praktisch alleen vrouwenlichamen, maar uiteindelijk gaan de schilderijen over haarzelf.  De zorgvuldig bij elkaar gezochte kleuren olieverf vormen geen fotografisch venster van de werkelijkheid, maar een verbeelding van een visuele ervaring. Ze creëren een vertaling van de relatie tussen model en kunstenaar.

Er zit diepte in haar schilderijen. Littekens, maar ook glimlachen. Gebogen ruggen en uitgestrekte armen. Een hoofd tussen de knieën of handen hoopvol vooruit gestrekt. Er zit leven in de schilderijen. Maar net als bij een echt mens leer je het schilderij pas echt kennen in de loop der jaren. En net als bij een echt mens is het juist deze eigenschap die er voor zorgt dat je geen genoeg kan krijgen van haar werken.

Martijn Alblas, 2004